Depremlerimin kahramanını kaybettim....
Yıl 1999 yalova depremi
Her sene gittiğimiz Çınarcıkta babamla kalıyorduk.O akşam o büyük felaketin geleceğinden habersiz yıldızlara bakıyorduk.
-Baba balkondayım yıldızlar ne kadar yakın ve parlak değil mi??
-Evet kızım bugün öyle....sonra sustuk..hani en parlak yıldızı hep sahipleniriz ya işte bu benm yıldızım dersiniz fakat o gün hepsini sahiplenebilirdik. hepsi eşit parlaklıkta ve yakındı bize.....elimizi uzatsak tutabileceğimiz kadar yakın.....
Yıl 1999 yalova depremi
Her sene gittiğimiz Çınarcıkta babamla kalıyorduk.O akşam o büyük felaketin geleceğinden habersiz yıldızlara bakıyorduk.
-Baba balkondayım yıldızlar ne kadar yakın ve parlak değil mi??
-Evet kızım bugün öyle....sonra sustuk..hani en parlak yıldızı hep sahipleniriz ya işte bu benm yıldızım dersiniz fakat o gün hepsini sahiplenebilirdik. hepsi eşit parlaklıkta ve yakındı bize.....elimizi uzatsak tutabileceğimiz kadar yakın.....
Babamla bunları konuştuğumuzda saat 3e geliyordu....
Sonra yatmak için uzandık yataklarımıza önceki gün yan dairede kalan Silva'nın yaptığı fasulyeden son kez tattık....henüz uyuyamamıştımkiiii sallantıyla gözlerimi açtım.ne olduğunu anlamadım deprem olduğunu bile düşünemediğim bir andı.Babam ayağa kalktı gözümü tavandan tavana vuran avizeden çektim
-Baba kal yerinde gitme dedim..dua et nolur:(
Babam balkona doğru tutunarak yürüdü yatağı kapıya kadar gelmiş onu itti.sonra kapıyı açtı...
Deprem dinmişti.Bu neydi die hayretle babama baktım.kızım çıkalım dedi balkona çıktık ilk kattaydık babam beni dışarı çıkardı o sıra Silva çıktı balkona..yan dairedeki avukat teyzede iyiydi.Sahile doğru yürüdük yerler sırılsıklam deniz kabarmıştı belliki..
Bir adam ölümün kıyısından geçmiş korkulu gözlerle anlatıyordu bana duyuyordum ama neden bana anlattığınıda bilmiyordum..geçtim yanından az önce o sahilde ne güzel muhabbet ediyorduk halbuki çok geçmedi herşey olup biteli 5 dakka olmuşu....
Geçtik yanlarından babam belkide elimi u kadar sıkı tutmamıştı bende onu bırakmadım.. İnsanlar perişan mahşer günü gibi derler ya öyle birgün..hayatıma unutulmaz bir hatıra bıraktığım bir gün...
Bir radyo sesi tüylerimi ürpertiyor.Diyorki seste;
-İstanbul siyahları giymiş hiç biyerden haber alınamıyor Avcılar yaralı
İçimden geçiriyorum "ya annemlere bişey olduysa"babama daha sıkı tutunuyorum...yürüyoruz
birkaç gün önce annemlerle beğendiğimiz bir ev var şimdi harabe yıkılmış..
İnsanı ölüp ölüp dirilten soru " Sesimi duyan var mı? "ne acı bir soru değil mi? normal günde bi adamı dışarıda don atlet görmek dalga konusudur ama o gün öyle bakamıyorsun... geçtik biraz daha gidince daha çok toz duman..
Babam astım hastası üstelik ilaçları İstanbulda geri dönüyorum.oturuyoruz bir taşın üstünde babamın ağladığını görüyorum içim cızlıyor.ona destek veriyorum aklımca" iyilerdir. nolur ağlama...... "
sabah oluyor o sahilde güneşin doğuşunu ordan ilk kez izliyorum..biraz daha belli bilançosu hayatın...
yardıma gidilmeli bırakmıyorum babamın elini- "gitme nolur kal burda "
-Silva var yanında kızım bende gelicem birileri yardım etmeli
içim konuşuyor yine "ya sanada birşey olursa.... "
Ama gidiyor babam... o kez beni yalnız bırakıyor kızamıyorum ona bile...
çok geçmeden yanımda ...korkudan ya da havadan öksürmeye başlıyorum..Kahrolası Veli Göçer binalarında akrabamız yaşıyor.önceki gece bizi kalmaya davet ediyorlar babam gitmek istemiyor. şimdi onlara bakıyoruz koca koca binalar iskambil kağıtlarından farksız dümmmdüz olmuş heryer iki kız enkazın önünde çaresiz bekliyor enkazın üstündekiadam kimliği aldı eline ve ağzından dökülüyor isim kızlar "Babam" diye feryat ediyor.... şanslımıyım evet İstanbuldan haber alabildik. ve gidicez yakında ....o kötü günleri atlatıp Çınarcığa veda ettik. herşey yerli yerinde ne kötükii işin o kısmını hiç düşünememişim. yalovada acı varken İstanbulda öyle değildi herşey...İnsanlar parklarda bahçelerde sabahlamayı marifet sanmış. bukadar yakından görmemişler herşeyi...haberleri izlerken ahh tühh tühh vah vah kapatınca nasıldı ama komşunun bahçesinde şöle yaptık böle yaptık..
Biz herşeyi yakından gördük değilmi Baba.... sen o zman bırakıp gitmedin beni peki ya şimdi
uzun zamandır hastaydı babam depremlerimin kahramanı bir sabah öylece sessizce gitti ...son kez tutmuştum ellerini oysa baba iyimisin dediğimde evet diyene kadar bıkmadan sorduğum için nefret ediyorum kendimden
Seni çok özlüyorum ve hala alışamadım.. Güçlü görünmek çok zor şimdi anladım....
Biliyorum sonrasını aslında yine birgün yine bir yaşam sınavı hep son sözlerini hatırımda saklıyacağım......ve yamacında söylediğim türkünün hikayesini kimseden duyamayacağım kadar unutulmaz anlattığını bana asla unutmayacağım...
Babam'a...
Babam'a...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
14 yorum:
:/ :((( eööö şey kem küm inan ne diyceğimi şaşırdım kelimeler düğüm olup sıralanıyor insanın boğazına ,bu kadar duygulu anlatılır mı bi yaşanmışlık :/ ben çok fazla görmedim ama yine de az çok biliyoruz deprem korkusunu tekrar yaşar gibi oldum ve çok üzüldüm senin adına :/
aslında çok taze acım inanın onu çok özlüyorum...aslında kendimi ancak yazarken iyi hissettiğim için bu bloğu açtım....O bana dünyada kalan en güzel şeydi.... Aslında her son bir başlangıçtır.O nun iyi bir başlangıç yaptığına eminim.Kahramanım benden vazgeçti......kırgın değilim Ona..Bu bloğu yazmak herşeyden zordu benim için....Sananaaki bananesan....özverin için.yorumun için...sevgilerimdesin...
kocaman yüreğine sağlık, seni görüyor ve duyuyordur eminim...hayata 1-0 geriden değil de 1-0 önde başladığını düşün. 4 elle sarıl hayata...
zamana teslim ettim kendimi o sarar acılarımı diye...geçicek elbette....
Ders arası vermiştim.Yazılarını okudum bi kaç.
Bu yazıyı zorlanarak okudum.her satırında sanki biçok şey paylaştığım bi insanın üzüntüsüne üzüldüm.
Umarım bundan sonra herşey dilediğince olur.
üzüntüme üzüldüğün için teşekkür ederim....Hayat bana ne kadar kötü davranabilir bilmiyorum belki ama umarım hayat biraz daha cömert olur..
ben de seni ziyaret ediyim dedim. adetimdir hep ilk yazılardan başlarım blogları okumaya.. bir acı daha varmış aramızda ortak , 99 depremi.. ben istanbulda ailem yalovadaydı. şimdi yazını okurken o günlere döndüm. her acı geçiyor demek ki, ama derin izler ve kapanmayan yaralar bırakarak...
nilycim demekki bir yerde kesişiyor yaşadıklarımız.Babamı o depremde kaybetmedim veya ailemide depreme vermedim.Ama gün geliyor zamanla herkez vaktini doldurup gidiyor.Hep dua ederdim Allahım lütfen ben kimseye dayanamam ben herkezden zayıfım sevdiklerimin üzüntülerini verme bana biri gidicekse ilk ben olayım diye.Ama ben yaşarken Babam gitti.Aslında terkediş değil gitmekte değil muhakkak görüyordur beni ,senin babanda görüyordur.Zaman en büyük ilaç direnme gücü verende O.Keşke bu acıları yaşamasaydık keşke.
keşke Kupa Kızı ... zaman ilaç falan değil aldanma, anladığım kadarıyla acın taze daha, ben babamı kaybedeli 18 yıl oldu. benim yüzleşmem hesaplaşmam bu zamana kadar kaldı. o yüzden ben derim ki acın tazeyken yaşa kimseye kulak asma. dök içindekileri bir bir, sakın erteleme... işte zaman ondan sonra çare olacak yaralarına..
Sevgiler
desemki keşke nefret etttiğim bir babam olsaydı diye yadırgamassın değil mi beni sevmessem sanki daha az acı çekermiş gibi yaşayacaktım bugünleri.Ama sevmediklerimiz bile acıtır..Nilyim cnm 2 ay oldu onsuzluğum .zaman gelicek bende yüzleşeceğim sanırım...unutmak değilde ilk günkü gibi kanamayacak bir daha...
niye yadırgıyım ben ne çok dedim zamanında bir bilsen... boyle sevmesek bu kadar acımazdı. ama acıtsa da sevdik iyi yaptık, hala seviyoruz daha da iyisini yapıyoruz. sevgi çok kuvvetlidir, her yere gider, her yere ulaşır. ben eminim ki sevgimiz babalarımıza ulaşıyor..
bende eminim..Seninle aynı duyguları taşıyormuşuz bunu anladım... Sevgilerimdesin orda kal...
Yeni görüyorum, Başın sağolsun. Unutmamalıyız ki hepimiz ölüm gerçeğini yaşayacağız. Aslında kendimizi alıştırmamız gerek buna. Ne kadar zor olduğunu biliyorum, ben yaşarken ölmüşlerdenim. Etrafımda nefes alsalar bile öldürdüğüm nice yakınlarım var. Sevip öldürdüklerim var. Belki bizi görüyordur, yazılarımızı okuyordur :/.... Kalbimizde ölmesin yeter ki...
yaşarken ölmek dediğin gbi daha feci.Zaten gidenler bizi yaşarken öldürüyorlar...Bazen ne kadar boş olduğumu yaşamın ne kadar boş olduğunu düşünüp boşluklarıma kızıyorum...İnsanların hep bir zayıf noktası ve bir bam teli vardır..Benimde Bam telim bu babam kelimesi bile tüylerimi ürpertip gözlerimi dolduruyor derle rya zaman herşeyin ilacı yalan bu insan daha çok özlüyor.Çok özlüyorum babacım seni.Bazen bir kendime kalıyorum işte ozaman tarifi imkansız bir acı ve tarifi imkansız bir özlemle kalıyorum...
Yorum Gönder